Nasza historia :)

Hej wszystkim :)

Ona i On: Czy myśliliście o przypadkach, że niektóre rzeczy dzieja się bez powodu?? Czy to przypadek? My tak nie sądzimy. 

Poznajcie naszą historię :D

Od pierszego naszego spotkania rządziły nami siły wyższe (jestesmy katolikami). Może wydawać się wam to dziwne, ale połaczył nas Bóg. Nasza historia zaczyna się 3 lata temu... 

On: To właśnie w tym okresie zaczęła mi się podobać nieznajoma (Paulina). Moje wolne chwile poświęcałem aby zdobyć informacje o mojej lubie, choć gdzie mieszka lub jak ma imię. Wiele tropów kierowały mnie na manowce i moje poszukiwania zaczynały się od nowa. 

Ona i On: Nasza historia miała przybrać inny bieg, ale my o tym nie wiedzieliśmy...

Wkrótce miała się odbyc Piesza Pielgrzymka na Jasą Góre, która jest organizowana co roku. U nas w parafii jest taki zwyczaj, że w tym czasie spotykamy się w kościele na tak zwanych Apelach Jasnogórskich przez, które duchowo łączymy się z pielgrzymami. U nas zaczynają sie o godzinie 21:00. Zaczeliśmy uczestniczyć w tych apelach.

Ona: Bardzo nie chciałam chodzić na te apele nie rozumiałam jaki jest w tym sens. Moja mama bardzo sie uparła abym z nią poszła, zaciagnęła mnie tam siłą. Pamiętam jakby to było wczoraj...

Dnia 8.08.2014 roku tego wieczoru rozpetała się wichura wraz z burzą. W drodze do kościoła miałam dziwne przeczucia, że coś się tego wieczora stanie. W kościele siedziałam niespokojnie. Po zakączanym apelu poszłam z mamą do zakrystii, aby uzyskać książeczkę duchowego pielgrzyma. 

NO I SIĘ ZACZĘŁO

Stałam samotnie przy drzwiach. Moja uwagę zwrócił pewien ministrant (On to byłem ja :D ).  Zauważyłam, że ma on problem ze zdjęciem swojego stroju w krótym uczestniczy we mszy...

On: Tak to prawda. Miałem z tym problem, ponieważ nie mogłem oderwać zwroku od mojej nieznajomej (Pauliny), która wkrótce okaże się znajoną i przyszłą dziewczyną. 

Ona: W pewnym momęcie Sebastian ze zdziwiania i szczęścia opadł na krzesło. Był bardzo uśmiechnięty. Nie rozumiałam o co mu chodzi, dlaczego tak się z nim dzieje. Jego kolega próbował go o coś zapytac, ale nie reagował. 

On: Po nie udanej próbie zdjęcia moich ubrań liturgicznych i chwilowym osłabnięciu oraz  zaniku jezyka podniosłem się z krzesełka i ruszyłęm w stronę Pauliny. W głowie idąc do niej miałem obmyślony plan jak zagadać. Niestety, nie wyszło :( powiedziałem tylko do niej cześć. 

Ona: Byłam zdziwiona tym co zrobił, odpowiedziałam mu cześć. W drodze do domu cały czas mówiłam mamie o tym co zrobił ten chłopak. 

Jak myslicie? To był przypadek czy działanie siły wyższej?

Nasze dalsze losy poznacie póżniej w kolejnych postach.